'Ik ben een Zionist, een trotse [moslim] Zionist, en ik hou van Israël,' begint Kasim Hafeez zijn opmerkelijke verhaal. 'Maar dat is niet altijd zo geweest. Feitelijk ben ik jarenlang extreem het tegenovergestelde geweest. Dankzij mijn activisme heerste er op de campussen van Britse universiteiten een hoge mate van antisemitisme en anti-Israël activiteiten.
Ik groeide in de moslimgemeenschap van Groot Brittannië op met zaken en meningen die op zijn best Israël veroordeelden en de Joden als uitzuigers en moordenaars afschilderden, en op zijn ergst opriepen tot de totale vernietiging van de 'Zionistische entiteit' en alle Joden. Met andere woorden: er was geen plaats voor een Joodse staat in het Midden Oosten.'
'Als je opgroeit te midden van een constante barrage van haat tegen Israël heeft dat een enorme impact op de opinies van mensen. Nog zorgwekkender was dat veel van deze mensen niet radicaal of extreem waren, maar als het over Israël ging er -vergezeld van het eveneens heersende antisemitisme- de meest venijnige woorden uitgooiden en voor wie de zin 'stop een Jood te zijn' als een belediging werd gebruikt.'
'Mijn vader was nog feller in zijn haat en pochte over Adolf Hitler, die volgens hem een held was en wiens enige fout het zou zijn geweest dat hij niet genoeg Joden zou hebben vermoord.'
'Tegen de tijd dat ik 18 werd was ik dus compleet geïndoctrineerd tot de kudde van het radicale islamisme. Mijn haat tegen Israël en de Joden werd gevoed door de beelden van dood en verderf, met op de achtergrond Arabische melodieën over de Jihad en toespraken van Hezbollah leider Hassan Nasrallah of Osama bin laden.'
'Deze standpunten werden versterkt toen ik bij Nakba dag demonstraties was, waar de sprekers de ondergang van Israël voorspelden en men trots met vlaggen van Hezbollah zwaaide, midden in het centrum van Londen.'
'Had Israël enig bestaansrecht? Naar mijn mening was dat natuurlijk en zonder enige twijfel niet het geval. Zelfs de meest gematigde (islamitische) geestelijken die ik tegenkwam weigerden het terrorisme tegen Israël als onrechtmatig te veroordelen. De Joden moesten het dus wel verdienen, geloofde ik.'
'Wat is er dus veranderd? Hoe kon ik van al deze haat tot grote liefde en affiniteit voor Israël en het Joodse volk komen? Op een dag stond ik in de Israël-en-Palestina afdeling van een boekhandel en pakte ik Alan Dershowitzs 'The Case for Israël' op. In mijn wereldbeeld controleerden de Joden en de Amerikanen de media, dus na een korte blik op de achterkaft spotte ik 'wat een vuile Zionistische propaganda'.'
'Toch besloot ik het boek te kopen, tevreden met het idee dat ik dit stuk propaganda in korte tijd zou ontmaskeren, zou aantonen dat Israël géén 'zaak' had en dat mijn bevindingen een persoonlijke overwinning voor de Palestijnse zaak zouden zijn.'
'Terwijl ik Dershowitzs argumenten en zijn ontmanteling van veel leugens die ik als rotsvaste waarheden beschouwde las, zocht ik wanhopig naar tegenargumenten. Ik vond echter nog meer van de holle retoriek waar ik jarenlang in had geloofd. Ik kwam in een gewetenscrisis terecht en begon daarom aan een periode van onbevooroordeeld onderzoek. Tot op dat moment had ik nog nooit iets gehoord dat ook maar een beetje positief over Israël was.'
'Vervolgens wist ik niet meer wat ik moest geloven. Ik had zo lang blind anderen gevolgd, maar nu vroeg ik mezelf af of ik het niet bij het verkeerde eind had gehad. Toen kwam ik op het punt waarop ik voelde dat ik geen andere keus had dan zelf naar Israël te gaan, dat dit de enige manier was om achter de waarheid te komen. Ik weet dat het clichématig klinkt, maar dat was een levensveranderend bezoek.'
'Ik kwam niet in een racistische apartheid staat terecht, maar juist in totaal het tegenovergestelde. Ik zag synagoges, moskeeën en kerken, zag Joden en Arabieren samenleven en minderheden een grote rol spelen in alle delen van de Israëlische maatschappij, van het leger tot aan het rechtssysteem. Het was shockerend en opende mijn ogen. Dit was niet de kwaadaardige Zionistische staat die mij was voorgehouden.'
'Na veel zelfonderzoek kwam ik tot de conclusie dat wat ik ooit geleerd had fout was. Ik was geconfronteerd met de waarheid en moest dat accepteren. Maar wat nu? Ik had jarenlang campagne gevoerd tegen Israël, maar nu wist ik de waarheid.'
'De keus was duidelijk: ik moest achter Israël gaan staan, achter dit kleine landje - vrij, democratisch, enorme vorderingen makend op medisch-, onderzoeks- en ontwikkelingsgebied, maar het slachtoffer van dezelfde leugens en haat die mij bijna hadden verteerd.'
'Het werd heel duidelijk dat dit niet makkelijk is. Ik kreeg te maken met vijandigheid uit mijn eigen gemeenschap en zelfs met sommigen uit de Joodse gemeenschap in Groot Brittannië, maar dat is tegenwoordig de realiteit als je in Europa opkomt voor Israël. Dat is niet makkelijk, en dat maakt het juist zo nodig.'
'Dit gaat niet over religie en politiek, dit gaat over de waarheid. Wat Israël betreft wordt niet naar de waarheid geluisterd. De massa mensen met blinde haat wordt steeds groter, maar velen zijn nooit geconfronteerd met de realiteit, die zo anders is als de lege retoriek en de politiek geladen slogans waar ze zo gek op zijn.'
'We kunnen deze situatie veranderen, maar daarvoor moeten we sterk en verenigd zijn. Israël is niet slechts een Joodse zaak - het gaat om vrijheid, mensenrechten en democratie, alle waarden die door het Westen worden gekoesterd. Het gaat ook over het proberen een licht te zijn te midden van de (andere) landen.'
'Israëls internationale humanitaire hulp spreekt voor zich, maar als wij die boodschap niet overbrengen zal niemand anders dat doen. Daarbij hoeven we niet ons hoofd te laten hangen en ons te verontschuldigen dat 'Israël niet perfect' is. Nee, we zouden nooit bang moeten zijn te zeggen: Ik ben een Zionist en ik ben daar trots op. Ik sta achter Israël. Dus vraag ik nu aan u: zult u dit ook doen?'
Bron: XanderNieuws
Read: Muslim, Zionist and proud
