Intussen timmert Mahmoud Abbas, de gerant van de Palestijnse bollenwinkel, gezwind verder aan een Palestijnse staat binnen de grenzen van Israël – correctie: in de plaats van Israël – staat die er aldus nooit kan of zal komen. Tenzij het Joodse volk van Israël plotseling suïcidale neigingen krijgt. Maar dat zal nooit gebeuren. No way, Jose!Identities Have Consequences
door Rick Richman [bron: Commentary Magazine]
Max Boot merkt op dat de identiteiten van diverse naties, met inbegrip van die van Amerikanen, Italianen en anderen [met inbegrip van de Belgen in 1830], vrij recent zijn ‘uitgevonden’, en argumenteert dat het in dit stadium maar weinig zin heeft of de Palestijnen nu al dan niet hun nationale identiteit hebben vervalst en of zij recht zouden hebben op een eigen staat. Maar identiteiten hebben gevolgen en de Palestijnse ontbeert die in hun eis voor onafhankelijkheid, sinds identiteit en soevereiniteit geen synoniemen zijn (zoals de Koerden en de Tibetanen maar al te goed weten).
De ‘Palestijnen’ zijn niet zozeer uitgevonden dan wel dat ze zich hernoemden; niet zozeer anders hernoemd dan dat ze anders werden voorbestemd; niet zozeer anders voorbestemd dat ze opnieuw gedefinieerd werden als ‘vluchtelingen’, en dat met een definitie die op geen ander volk in de wereld van toepassing is. Het aantal van alle andere vluchtelingen daalt elk jaar, omdat zij opnieuw worden gevestigd; daarentegen neemt elk jaar het aantal Palestijnse ‘vluchtelingen’ toe vanaf het moment dat zij geboren worden, sinds zij het enige volk in de wereld zijn die het recht hebben om vluchtelingenstatus te erven. Hun vluchtelingenstatus is fundamenteel voor hun identiteit; het is de reden waarom zij steeds opnieuw aanbiedingen voor een eigen staat verwerpen en opnieuw en opnieuw: omdat een tweestatenoplossing zou inhouden dat zij de Joodse staat moeten accepteren, maar de goedkeuring van zulk een staat zou hen nopen om hun eigen [gefingeerde] identiteit op te geven.
Het obstakel voor Palestijnse soevereiniteit zijn nooit de Joden of de Staat Israël geweest. De Joden boden de Arabieren een tweestatenoplossing aan in 1919; accepteerden de tweestatenoplossing van de Peel Commissie in 1937; accepteerden de tweestatenoplossing van de Verenigde Naties in 1947. Israël bood de Palestijnen een eigen staat aan in 2000; aanvaardde de Clinton-Parameters in 2000-01; en bood opnieuw een eigen staat aan eind 2008. De Palestijnen verwierpen elk aanbod, waarmee het het eerste volk in de geschiedenis werd dat meervoudige aanbiedingen op een eigen staat verwierp en telkens opnieuw voorwaarden stelde om de volgende te heronderhandelen.
De Palestijnen blijven beweren zij nooit een Joodse staat zullen erkennen. Zij kunnen het niet, omdat het in strijd is met hun identiteit en tegengesteld aan het doel waarvoor de Palestijnse eigenheid werd gesmeed. Vanuit Palestijns oogpunt gaat het ‘vredesproces’ niet over vrede, of zelfs niet over een eigen staat, maar over het omkeren van de geschiedenis: zij steunen hun staat op de lijnen van 1967 om aldus de oorlog van 1967 om te keren, en steunen op het ‘recht op terugkeer’ om de oorlog van 1948 om te keren, om de klok terug te draaien vóór al die oorlogen die de Arabieren begonnen en verloren, naar de tijd toen er nog geen Joodse staat bestond. Het echte obstakel, dat Palestijnse soevereiniteit in de weg staat, is de identiteit die de Palestijnen voor zichzelf in elkaar hebben ‘geflanst’.
Bron: Vlaamse Vrienden van Israel
