door Laurence Stassen
Afgelopen maandag heb ik, namens de PVV, tijdens de opening van de plenaire sessie in Straatsburg de voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, verzocht één minuut stilte te houden ter nagedachtenis aan Ariel Sharon.
Zonder enkele opgaaf van reden wees voorzitter Schulz het verzoek van de hand. Het is diep triest te moeten constateren dat de voorzitter klaarblijkelijk níet het fatsoen en het respect kan opbrengen de voormalige premier van Israël, een bevriende staat, een laatste eerbetoon te bewijzen. Hij toont daarmee zijn ware gezicht: zijn anti-Israëlgezicht.
Inmiddels heb ik per brief alsnog een verklaring van voorzitter Schulz voor het afwijzen van het PVV-verzoek geëist. In het Europees Parlement is het immers gebruikelijk om (voormalige) leiders van bevriende staten, na hun overlijden, middels één minuut stilte te eren. Maar Sharon wordt níet herdacht? Waarom niet? Wat zit daarachter? Het Europees Parlement, met voorzitter Schulz voorop, heeft zijn anti-Israëlhouding en zijn naar de Palestijns-islamitische wereld hangende oren nooit onder stoelen of banken geschoven…
Enkele voorbeelden:
In april 2013 heeft Mahmoud Abbas, leider van de Palestijnse Autoriteit, op een conferentie in Rahmallah gesteld dat Palestijnen, die Israëlische joden ombrengen, daarvoor níet zouden kunnen worden gestraft. Isabelle Durant, vicevoorzitter van het Europees Parlement die namens Martin Schulz op deze conferentie aanwezig was, nam hier in haar speech geen afstand van. Terwijl Durant beweert dat Israël zich m.b.t. Palestijnse gevangenen aan mensenrechtenschendingen schuldig zou maken, rept ze verder met geen woord over het feit dat onder de gevangen ook Palestijnen zitten die joden hebben vermoord of dat alleszins van plan waren? Het is de wereld op z’n kop!
Reeds in 2009 heeft voorzitter Schulz bovendien gezegd Hamas, een terroristische organisatie die de vernietiging van Israël nastreeft, als ‘democratisch gekozen te accepteren’. Hij is van mening dat men met de terroristen van Hamas in gesprek moet blijven en dat Hamas ‘noodzakelijk is voor het bereiken van vrede’. Een grotere contradictie is onmogelijk! Tekenend is ook dat Yasser Arafat, na zijn overlijden, ‘uiteraard’ wél in het Europees Parlement werd herdacht… Maar Sharon ‘natuurlijk’ niet…
Voorzitter Schulz, Palestijnenknuffelaar pur sang, is met zijn anti-Israëlhouding een grote schande.
Bron: dagelijksestandaard
